ගම්මැද්දේ කොහා කුරුල්ලා කොහෝ කොහෝ ගාන හඬ. එරබදු ගස් හැඩවෙන්න මඟ බලනවා. අඹගස් වල කජු ගස්වල මල් පිපිලා.. පරිසරයේ මේ වෙනස්කම් සමඟ ඔයාලා ආසාවෙන් බලාගෙන ඉන්න සිංහල හින්දු අලුත් අවුරුද්ද උදාවීමට තවත් තියෙන්නේ සති කිහිපයක්.

අප්‍රේල් 14 වෙනිදා අපේ රටට සුවිශේෂි දිනයක්. එදාට මුළු රටම එකම වෙලාවකදී විශේෂ චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර අනුව ලිපගිනි මොලවනවා , ආහාර අනුභව කරනවා. ඒ සියල්ලම කරන්නේ නැකත් වෙලාවකට අනුව බව ඔයාලා දන්නවනේ.
ඒ වගේම අපිට දෙමාපියන්ගෙන් , නෑදෑ හිතමිතුරන්ගෙන් අළුත් අවුරැද්දට අළුත් ඇදුමි, තෑගි ලැබෙනවා. ඒ වගේම මේ දිනවලදි හැම ගෙදරකම රසකැවිලි හදනවා. සෑම ගෙදරකම පාහේ කැවුමි සෑදීම හැම අවුරැද්දකම දක්නට ලැබෙනවා.ඒ වගේම අසල්වැසියන්, නෑදෑ හිත මිතුරන් මේ දිනවලදී තැගි අරන්  අපිව බලන්න එනවා.අපිත් තැගි අරගෙන ඔවුන් බලන්නට නෑගමි යනවා. ඒ වගේම අවුරැද්ද නිසා පැරණි තරහ මරහ නැති යනවා.
අවුරැද්ද හැමදාම එන්නේ නෑනේ.අවුරැදු තියෙන්නේ අ‍ප්‍රෙල් මාසේ විතරයිනේ.ඉතින් අපි මේ දින කිහිපයේදීවත් අවුරැද්ද සතුටින් සහයෝගයෙන් සමරන්න ඕන ‍නේද? අපි ජාති කුල මල බේදයකින් තොරව මේ අවුරැද්ද සතුටින් සමරනවාමි වඩාත් හොද යැයි මම සිතනවා…..

ඔයාලා හැම දෙනාටම ලබන්නාවූ අළුත් අවුරැද්ද
සුභම සුභ අළුත් අවුරැද්දක් වේවා………..!

Advertisements

පාත්ත ළමයා……….

එක්තරා කාලයක විසූ මවු කෙනකු ඉතා ප‍්‍රණීත ලෙස මාළු වෑංජන පිළියෙල කිරීමට දැන සිටියා ය. ඈට පුත‍්‍රයෙක් විය. වරක් ඈ මාළු පිසූ විට ඇගේ පුත‍්‍රයා මෙසේ ඉල්ලා සිටියේ ය.
”අම්මේ මට කෑමට මාළු ඕනෑ. මාළුවා ගේ බඩ පැත්තක් කන්න දෙන්න.”
”හොඳයි පුතා දෙන්නම්. ඒත් ඇයි ඔයා එළියේ. ගේ ඇතුළට එන්න. එතකොට කෑම ලැබේවි.”
මඳ වේලාවක් ගත විය. යළි පුතු ගේ හඬ ඇසිණි.

”අම්මේ බඩගිනියි. මාළුවා ගේ උඩම කොටසින් කෑල්ලක් ඕනෑ.”
”දෙන්නම් පුතා. ඒත් ඔයා තාම එළියෙ නේ. ඇතුළට ආව නම් කන්න පුළුවන්.”
තවත් විනාඩි ගණනක් ගත විය. පුතු ගේ හඬ යළි ඇසිණි.

”අම්මේ, හොඳටම බඩගනියි. මාළුවා හීනියට කපා දෙන්න.”
”එළියේ ඉඳගෙන කන්න බැහැ. එන්න ඇතුළට.” මවු කීවා ය.
තවත් මඳ කලක් ගත වූ තැන පුතු යළිත් හඬ නැඟී ය.

”අම්මේ පුදුම තරමට බඩගිනි වුණා. මාළුවා ගේ පිට කොටසින් කෑල්ලක් ඕනෑමයි.”
”එළියෙ ඉඳගෙන කෑමේ සිරිතක් නෑ. ඇතුළට ඇවිත් කමු.” යළි යළිත් මවු ගේ පිළිතුර වූයේ එය යි. එහෙත් යළි වරක් පුතු මාළුවා ගේ මැද මස ද ඉල්ලා සිටි නමුත්, පිළිතුරෙහි නම් වෙනසක් සිදුවුණේ නැත.

ඉන් පසු පුතු නිහඬ විය. මවු ගෙයින් පිටතට පැමිණ දරුවා සොයන්නට විය. දරුවා පිළිබඳ කිසිදු සලකුණක් නැත! හිම මත ඔහු කෙළිදෙලෙන් සිටි බවට එමත වූ පිය සටහන් පමණක් සාක්කි දුනි.

මවු දිගින් දිගට ම පුත‍්‍රයා සොයා ගියා ය. ඈ උමතුවෙන් මෙන් කඳුළු සලමින් හඬන්නට වූවා ය.
මෙසේ ඈ හාත්පස දිවයන අතර විලක් මත අමුතු පාත්තයකු දුටුවා ය. මේ නම් සිය පුත‍්‍රයා බව ඈට වැටහිණි. ඈ මෙසේ කෑ ගෑවා ය.
”පුතා පුතා මගේ ළඟට එන්න.”

”මං කොහොමද අම්මේ එහෙම කරන්නේ. මං දැන් පාත්තයෙක්. නිදහසේ, එළිමහනේ ජීවත් වන, එළිමහනේ කන බොන නිදහස් සතෙක්. ඔබට ඔබේ මාළුවා ගෙතුළට වී රස බලන්න දැන් පුළුවන්”
මෙසේ කියා පාත්තයා මවු දෙනෙතින් මිදී ඈතින් ඈතට පිහිනා යන්නට ගියේ ය.

අපි කහ ඉර මත…….

“හරි මාමේ මේක තමයි ඉස්කෝලේ. අර උඩහ ශාලාවේ තමයි උත්සවය තියෙන්නේ.

ගමට ආගන්තුක මගේ යතුරු පැදිය  පිටිපස්සේ වාඩිවෙලා පසුකඑන කදුවැටි ඕවිට අතුරු පාරවල් ගැන තොරතුරු කිය කියා ආපු පුංච් පිරිම් දරුවා බයිසිකලෙන් බිමට කකුළ තියන ගමන් එහෙම කිව්වා. පන්සලේ නායක හාමුදුරුවන්ගේ පණිවිඩයක් අරගෙන  හැතැප්ම පහළොවක් ඈත තියෙන අනෙක් පන්සලට පයින් ගිහිං හෙම්න් හෙම්න් එනකොට පසුකරල යන හැම වාහනයකට අත දමදමා හැතැප්මක් විතර පයින් ආපහු ඒනකොට තමයි ඒ දරුවාට මාව  මුනගැහුණේ.

වාහන කීයකට අත දැම්මද? උඩහට යන හැම වාහනයටම අත දික්කලා. ඒත් නැවැත්තුවේ නෑ.

මමත් නවත්තන එකක් නැහැයි කියල හිතුණේ නැද්ද.

නෑ.මම හිතුවා මාමා නමා නවත්වල මාව දාගෙන යාවි කියල.

අනුන්ට උපකාර කරනසුලු පෙනුමක් මගේ මුහුණේ තියෙනවද. ඇත්තටම මම හීන් සීරුවේ පැති කණ්ණාඩියෙන් මුහුණ බැලුවා.

පුතා ඉස්කෝලේ යනවද?

නෑ මාමේ.

ඒ ඇයි?

මම පන්සලේ නතර වෙලා ඉන්නේ.

පන්සලේ ඉගෙන ගන්වද?  ඔවි. තවත් පොඩි හාමුදුරුවොත් එක්ක පිරිවෙනේ ඉගෙන ගන්නවා.

ඔයාට ඉස්කෝලයකට යන්න ආසනැද්ද? වෙනසක් නෑ මාමේවෙනසකට තියෙන්නේ සෙල්ලමි කරන්න බැරි එක විතරයි.

පුතා මේ ඉස්කෝලේ මොකක්ද? මේ ගුලනවත්ත ඉස්කෝලේ.

මාමා යන්නේ යටිටපාත ඉස්කෝලෙටද?

පාර මැද ඇදපු කහ ඉර අතරින් පුංචි  දරු පැට්වි ටිකක් පාර මාරු වෙනතුරු යතුරුපැදිය මදක් නතර කළා.

අපේ හාමුදුරුවෝ කියන කතාවක් ඇත්තටම ඇත්තමයි මාමේ.මොකක්ද පුතේ. මේ  කහ ඉර කියල කියන්නේ හරි ‍ගෞරවනීය තැනක් නේද?

එ කිවිවේ පුතේ. නෑ බලන්න මේ බයිසිකලේ මොන තරමි ශක්තියක් ද අපි දෙන්නවත් දාගෙන ලොකු  කදු වැටි පහුකරගෙන ඉදිරියට ඇදෙන්නේ මොනතරමි වේගයෙකින්ද. ඒත් මේ කහ ඉර ළගදී ශක්තිය හීන කරන්න වෙනවා.

ඒ වගේම කරදර පිරිචිච ජීවිතෙත් හරියට මහ වල ගොඩැලි  බොරළු පිරිචිච කළුම කළු මේ තාර පාර වගේ .ඒ අතරින් ලෙහෙසියෙන් එගොඩ වෙන්න හැකි හොදම තැන මේ කහ ඉර තමයි නේද මාමේ. එක හරියට අපේ අධ්‍යාපනය වගේ.

මේ කරදර දුක් කමිකටු පිරිචිච මාර්ගයෙන් එහාපැත්තට යන්න හොදම තැන මෙතැන.

අපේ ලොකු හාමුදුරුවෝ පුංචි හාමුදුරුවන්ට කියනවා නිතරම  ඔය කසාවත හරියට සංසාරේ වගේ දිග මහ පාර නැමති කරදර වලින් එතරවෙන්නට දීපු කහ ඉර කියලා.

ගේටිටුව ළග රැකවරණයට යොදවල  හිටිය ආරක්ෂක කමිටු දෙමවුපියන් යුවළට සිනාවකින්  සංග්‍රහ කරන ගමන්ම මම ගේට්ටුවෙන් ඇතුළට බයිසිකලය ඇතුළු කළා.